door Monique | aug 22, 2018 | Geboorte, Lichaamswijsheid, Persoonlijk, Zwangerschap, Zwangerschapsdans
“Heb je zelf dan ook gedanst tijdens je bevalling?”
Nee! Helaas niet…is mijn eerlijke antwoord.
Ik heb zwangerschapsdans pas ontdekt ná mijn bevalling.
Nu ik er zelf les in geef en de voordelen ken, zou ik het een volgende keer zeker wel doen.
Springen, draaien en over de grond rollen
Het had wel zomaar gekund, dansen tijdens mijn bevalling. Ik heb immers mijn hele leven gedanst. Tijdens mijn zwangerschap was ik echter gestopt met mijn wekelijkse moderne dansles. Het springen, draaien en over de grond rollen voelde met mijn zwangere buik niet goed meer, net als het gedreun op mijn bekken en banden tijdens het hardlopen. Ik heb nog wel gezocht naar een speciale zwangerschapsdansles, en me zelfs opgegeven voor een proefles. Alleen…ik moest er een half uur voor rijden en daar zag ik – moe (understatement) als ik was tijdens mijn zwangerschap – als een berg tegenop. Dus uiteindelijk ben ik niet gegaan.
Couch potato
Zelf was ik tijdens mijn eigen zwangerschap dus niet bepaald een goed voorbeeld van wat ik nu uitdraag met Rock your Baby: een actieve zwangerschap. In het begin ging ik nog braaf elke dag een half uurtje wandelen en af en toe zwemmen. Maar net als zoveel zwangere vrouwen kwam ik terecht in de spiraal van: moeheid – nergens zin in – op de bank gaan hangen – niet bewegen – geen energie – zwaar gevoel – helemaal geen zin om nog iets te ondernemen – op de bank gaan liggen wachten tot de bevalling. Ik was echt een couch potato die laatste weken…
Minder actieve zwangerschap, zwaardere bevalling
Dat is niet bevorderlijk voor je humeur en ook niet voor je bevalling. Onderzoek* laat namelijk duidelijk zien dat vrouwen die actief blijven tijdens hun zwangerschap en bevalling gemiddeld kortere bevallingen hebben, minder pijn ervaren en minder medische ingrepen ondergaan. Die ingrepen zijn mij gelukkig bespaard gebleven, maar mijn bevalling was lang en ook behoorlijk pijnlijk. Toen ik tijdens mijn opleiding tot doula en de training tot Dancing For BirthTM-instructeur leerde welk bevallingspatroon doorgaans hoort bij weinig actief zijn tijdens de zwangerschap schrok ik, want ik herkende me er volledig in: een lange periode van voorweeën (check), start-stop-patroon (check; gedurende 5 nachten leek de bevalling rond 4.00u begonnen te zijn, om in de ochtend steeds weer op te houden), veel rugweeën (check, en die ook niet ophielden in de pauzes tussen de weeën wat ik heel gemeen vond) en veel pijn tijdens de bevalling (ik heb natuurlijk geen vergelijking, maar check) en over tijd gaan (net geen check; met 42+0 ben ik uiteindelijk bevallen). Wel thuis, omdat ik écht geen inleiding wilde, wist dat ik dit kon weigeren en bleef vertrouwen dat mijn lichaam dit zelf zou kunnen. Uiteindelijk heb ik het op pure wilskracht en met slapen tussen weeën door volgehouden en kijk ik dankzij mijn bevalbad en de liefdevolle steun van mijn man, vroedvrouw en doula toch met een goed gevoel terug op mijn bevalling.
Voortschrijdend inzicht
Maar toch… met de kennis en ervaring die ik nu heb, ben ik van plan het een volgende zwangerschap (als die mij gegund is) heel anders aan te pakken. Van die bank af! De moeheid verslaan en me veel fitter blijven voelen. Ik ga dansen. En ik wil blijven dansen. Tijdens mijn zwangerschap – en ook tijdens mijn bevalling.
Dansen tijdens je bevalling
Ja dat kan dus! Heb je de filmpjes al eens gezien, die viral gingen, van vrouwen die (soms zelfs samen met hun gynaecoloog of verloskundige) stonden te dansen tijdens hun bevalling? Het gaat hier natuurlijk niet om ingewikkelde choreografieën en grand jetés en pirouettes komen er gelukkig niet aan te pas. Wel draaien met je heupen a la Beyoncé en fijne, soepele en ritmische bewegingen die je helpen om ruimte te creëren in je bekken. Je baby vindt die soepele heupen en extra ruimte ook wel fijn, want zo kan hij zijn optimale positie innemen, waardoor je bevalling dus daadwerkelijk sneller en soepeler kan verlopen. Bovendien beval je al dansend dus automatisch rechtop. Hierdoor heb je de zwaartekracht mee en blijft er zuurstofrijk bloed via de placenta naar je baby stromen. Dit is dus veiliger voor je baby, wat ook kan verklaren waarom er bij vrouwen die rechtop en actief bevallen minder vaak medisch wordt ingegrepen. Je houdt zo ook makkelijker de regie in eigen hand dan wanneer je op bed gaat liggen. Bovendien is dans de bewegingsvorm waar je de meeste oxytocine en endorfine mee aanmaakt. En laten dat nou nét de hormonen zijn die je nodig hebt voor krachtige weeën en om te kunnen omgaan met de pijn. En om je goed te voelen. Zet ‘Run the world (girls)’ erbij op en je hebt het ultieme recept om je sterk en zelfverzekerd te voelen.
Doorbreek de spiraal!
Voel je je eigenlijk te moe om te bewegen tijdens je zwangerschap?
Doorbreek de spiraal en kom naar ‘Rock your Baby!’. In de wekelijkse lessen volg je je eigen tempo. Je hoeft je niet in het zweet te werken, je leert juist om naar je lichaam te luisteren, terwijl je op een ontspannen manier en van binnenuit heel veel leert over bevallen. De bewegingen en technieken in de lessen zijn onder andere van ‘Dancing For BirthTM’: speciaal ontwikkeld voor je zwangere lichaam en veilig voor jou en je baby.
De energie die het je kost om ervoor van de bank af te komen, krijg je tienvoudig terug en zorgt er juist voor dat je er niet meer de hele tijd op hoeft. 🙂
Meedoen met Rock your Baby?
WANNEER // iedere maandagavond van 19.30 – 21.00
WAAR // Flow Plaza – Zaanenstraat 18 in Haarlem
MEER INFO // www.praktijkeja.nl/rockyourbaby
INSCHRIJVEN // info@praktijkeja.nl // 06-50736769
* Lees hier meer over het onderzoek naar de effecten van beweging, dans en verticaal bevallen op je gezondheid en die van je baby: http://dancingforbirth.com/wp-content/uploads/2015/08/infosheet.pdf
door Monique | aug 3, 2018 | Persoonlijk, Vertrouwen
Daar sta ik, op de begrafenis van mijn oma. Een paar maanden geleden nog zat ze op de eerste rij bij ons huwelijk, glunderend van trots. ‘Will the circle be unbroken’ stond er als thema op onze uitnodiging, en zongen mijn man en ik samen met de bluegrass band. En nu, juist in de periode dat ik voorzichtig onderzoek of ik inderdaad de cirkel voort wil zetten en nieuw leven zou willen verwelkomen, neem ik afscheid van een dierbaar iemand. Mijn oma’s zes kinderen, acht kleinkinderen en drie achterkleinkinderen hebben zich in een kring om haar kist verzameld.
Nog geen half uur geleden heb ik een verhaal over haar verteld, of beter gezegd doorgegeven. Een paar jaar eerder had ik haar namelijk geïnterviewd voor een theaterproject. De opdracht was om persoonlijke verhalen op te halen van nog levende familieleden die de Tweede Wereldoorlog hadden meegemaakt. Daar had ik mijn oma – best een gezellige prater – nog nooit over horen vertellen. Naast een enorme nieuwsgierigheid voelde ik ook ongemak om daar zomaar ineens naar te vragen.Wat als ze er helemaal niet over zou willen praten?
Op de verjaardag van mijn broer, in het bekende kringetje met taart, zet ik me over de angst heen om haar hiermee te bezwaren en vertel haar over het project. “Och kind,” zegt ze, “dat is toch al zo lang geleden…” Even geef ik het op, maar dan begint ze alsnog te vertellen. En ze houdt niet meer op. En ik hang aan haar lippen. Om ieder detail van haar ervaringen in me op te zuigen, volledig onder de indruk.
Ze vertelt me bijvoorbeeld hoe ze ternauwernood aan een bomontploffing bij een bakkerij was ontkomen. Een zwerver had een pakketje gestolen uit een Duitse patrouillewagen, in de veronderstelling dat het iets te eten was. Hij stapt een overvolle Amsterdamse bakkerij binnen, waar ook mijn 17-jarige oma staat te wachten om een grijzig goedje te bestellen dat in die tijd doorgaat voor brood. De bakkersvrouw kent de zwerver, hij komt wel vaker bedelen: “Ga nog maar even buiten staan, het is nogal druk.” Hij vertrekt en net als hij over de drempel is, schrikt mijn oma op van een enorme knal. Het pakketje bleek een handgranaat. Van de zwerver was niets over. Mijn oma zegt er niet aan te moeten denken hoeveel erger het had kunnen zijn als de bakkersvrouw hem binnen had laten wachten. Die overvolle bakkerij… Ze huivert. “Ik ging toen als een speer naar huis, want altijd als er iets gebeurde, deden de Duitsers daarna huiszoekingen. Mijn vader had verzetskranten. En als ze die zouden vinden…”
Eenmaal thuis op de Spiegelgracht heeft mijn oma die kranten door de wc staan proppen. Haar vader was toch loodgieter (onder andere voor het Paleis op de Dam), dus die zou de wc later wel weer in orde maken.
Er is nog iets waarvan mijn oma weet dat ze het foute boel is als de Duitsers het in handen krijgen. Ze houdt het in haar handen, boven de toiletpot. In tweestrijd. Het is een soort plakboekje, met blauwe kartonnen kaft, en daarin prenten die verzetsdaden weerspiegelen. Foto’s van leden van het Koninklijk Huis, krantenberichten, advertenties waarin staat dat ‘Nieuwe Soorten Boterkoekjes (NSB…) uit het assortiment worden geweerd’. Foto’s van het anjers leggen op het Emmaplein op de verjaardag van Prins Bernhard, als stil protest. Geheime boodschappen die mensen elkaar doorgaven om de moed erin te houden. Klandestien gekocht door mijn oma waarbij dubbelen geruild werden met vriendinnen. Als je ze nu bekijkt onschuldige poëzieplaatjes van baby Beatrix in haar doopjurk, maar in die tijd zwaar belastend materiaal dat je de Duitse overheersing tegenwerkte en dus de kop kon kosten. Mijn oma weet dat het meest verstandige zou zijn om het in stukken te scheuren en door te spoelen. Maar nee. Dit weigert ze los te laten. Dit is haar houvast.
“Waarom nam u dat risico, oma?” vraag ik haar terwijl de gevulde eieren van mijn vader rondgaan. “Als je dat kwijt was, dan had je niks meer. Ze hadden alles al. Je radio, je fiets, je vrijheid. Zo had je toch nog…iets.”
Mijn oma heeft het boekje later aan mij gegeven en ik heb het nog altijd in mijn kast staan. Het herinnert mij eraan om nooit de angst van de vrijheid te laten winnen. Om vast te houden aan wat voor mij belangrijk is, ook al brengt dat risico’s met zich mee.
Als ik mijn oma vraag hoe zij de bevrijding had ervaren, wellen er tranen op in haar ogen. Dat was een van de mooiste momenten in haar leven, zegt ze. “Dat je eindelijk weer vrij was. Dat je wist dat je niet bang meer hoefde te zijn.” Op dat moment begrijp ik wat ware vrijheid betekent: een einde aan de angst.
Het is die boodschap, die levensles die ze mij meegaf, deze wijsheid van haar, die ik wilde doorgeven. Dat deed ik in de theatersolo, die ik een aantal keren rond 4/5 mei heb opgevoerd. Toen ze overleed, leek mij niet meer dan nodig om ‘m ook te delen met eenieder die haar had gekend.
De dood van mijn oma valt voor mij in een periode waarin ik veel nadenk over nieuw leven. Ik heb altijd gedacht geen kinderen te willen, maar omdat mijn man en liefde van mijn leven wel een vurige kinderwens heeft, ben ik voorzichtig op onderzoek uitgegaan waar die gedachte op gebaseerd is. Op vrijheid, of op angst?
Waarom ben ik zo bang voor iets dat voor anderen zo vanzelfsprekend is (of lijkt)? Heb ik me bang laten maken? Terecht of onterecht? En zo ja, wie is dan de vijand? Als ik alle angsten opspoor en buiten beschouwing laat, wat is het dan wat voor mij oprecht belangrijk is om me aan vast te klampen? Mijn eigen leven? In vrijheid? En is dat dan met of zonder kinderen? Als het me al zou zijn gegeven… Want die angst is er ook, dat ik nu denk een keuze te hebben, maar stel dat ik besluit het te willen en het lukt niet, wat dan?
Vlak nadat ik de oorlogsverhalen van mijn oma heb gedeeld op haar begrafenis, in een volle zaal van haar kinderen, kleinkinderen, vrienden van nu en vroeger (en waarvan een heel aantal deze verhalen nog niet kenden), valt mij de gedachte in: dit is toch wat het leven zin geeft, het delen van het leven en ervaringen. Dat kan toch voor mij genoeg zijn, het doorgeven van verhalen?
Maar op het moment dat ik daar sta bij haar kist, tussen haar kinderen, als één van haar acht kleinkinderen, de meesten met een betraand gezicht, besef ik iets belangrijks. Als ik besluit geen kinderen te nemen, dan stopt mijn lijn. Dan zal bij mijn eigen begrafenis dit beeld van nabestaanden rond mijn kist ontbreken.
Tot dan toe zag ik onbewust het krijgen van kinderen als een heel actieve beslissing, één die je moedwillig maakt en waar je actie voor moet ondernemen, waar als het niet krijgen van kinderen mij voorkwam als iets passiefs, iets dat vanzelf zou gebeuren als je verder geen actie ondernam. Maar ineens voelt het stoppen van die lijn als een zeer actieve daad, een moedwillige keuze. En dan valt mij geen gedachte in, maar een sterk gevoel: een drang om niet alleen verhalen, maar om het leven zelf door te geven.
There are loved ones in the glory, Whose dear forms you often miss; When you close your earthly story, Will you join them in their bliss?
- Refrain: Will the circle be unbroken By and by, by and by?— In a better home awaiting In the sky, in the sky.
(…)
One by one their seats were emptied, One by one they went away; Here the circle has been broken— Will it be complete one day?
From: Will the circle be unbroken (1907)
Ada R. Habershon
door Monique | jul 21, 2018 | Doula, Persoonlijk, Vertrouwen
Als ik terug kon gaan in de tijd, naar zo’n drie jaar geleden, om mezelf te vertellen dat ik zwangerschapscoach en doula zou worden, had ik de huidige mij waarschijnlijk voor gek verklaard. Ik was toen net getrouwd, maar kinderen krijgen? Ik moest er niet aan denken! Bevallen, daar dacht ik maar liever helemaal niet aan. Dus doula? Nee. Ik had het waarschijnlijk nog eerder geloofd als ik mezelf had verteld dat ik me zou laten omscholen tot betonvlechter.
De zomer voor het droomhuwelijk van mijn man en mij in bluegrass-stijl, hadden we ter inspiratie een muziekreis naar Amerika gemaakt. Ik herinner me nog goed het gesprek dat hij (toen nog verloofde) en ik hadden op een bankje in een park in New Orleans. Ik herinner me de tranen, van hem en van mij. We bespraken ons meest beladen onderwerp: kinderen. Hij wilde heel graag. Ik niet. Waarschijnlijk. Ik herinner me ook nog heel goed het gevoel dat ik had, toen ik mezelf eindelijk over die metershoge drempel durfde te zetten om dé vraag te stellen: ‘Als ik uiteindelijk echt niet wil, blijf je dan bij me?’ ‘Ja’, kwam er zonder één moment van twijfel terug. Gevolgd door zijn tranen. ‘Ik wil heel graag kinderen. Maar wel alleen met jou.” Het was een diep gekoesterde wens, maar zijn liefde voor mij was sterker. Het waren zijn moed en onvoorwaardelijkheid die me diep roerden. Gevolgd door mijn tranen. Juist daar, op dat bankje in het park in New Orleans, juist toen ik de vrijbrief kreeg om mijn keuze te maken zonder het risico hem kwijt te raken, werd het eerste zaadje van vertrouwen geplant, om dit avontuur wél samen aan te gaan. En dat wij dat aan zouden kunnen.
Een avontuur is het zeker, het krijgen van kinderen, kan ik nu – 3 jaar later – uit eigen ervaring spreken. Of alles nu ‘volgens het boekje’ gaat en je na een paar maanden proberen met een positieve zwangerschapstest in handen staat en 9 maanden en een vlotte bevalling verder met een gezonde baby; of dat je een bumpy ride hebt, met IVF, miskramen, complicaties, een zware bevalling, geen roze maar grijze wolk; of iets daar tussenin (zoals wij), het is hoe dan ook één van de grootste veranderingen die je ooit in je leven meemaakt. Avonturen zijn interessant, maar ook spannend en eng.
En dat herinner ik me ook van dat bankje in dat park in New Orleans: de angst.
De angst voor die verandering, de angst dat het mooie dat wij met z’n tweeën hadden door tussenkomst van een derde verloren zou gaan, angst dat ik niet van mijn kind zou kunnen houden en geen talent voor het moederschap zou hebben, angst dat ik mijn eigen verleden nog niet voldoende had opgeruimd en onbewust allerlei onverwerkte trauma’s op mijn kind zou overdragen, en natuurlijk ook alvast angst om dan ook nog te moeten bevallen.
Het was zelfs een geruststellende gedachte dat ik het volledige veto had om mezelf dit alles te besparen. Het gaf me een gevoel van controle. En dat was prettig. Dus waarom zou ik?
Maar tegenover me zat de liefde van mijn leven, die kapot ging bij het idee dat hij nooit vader zou worden. Ik was het op z’n minst aan hem verplicht om – en natuurlijk ook aan mezelf – om die angsten te onderzoeken.
Ik had namelijk al veel eerder in mijn leven mezelf de plechtige belofte gedaan me nooit te laten leiden door angst. ‘Don’t let your fears stand in the way of your dreams’ stond er op de kaft van mijn ‘No Fear’-schriftje waar ik mijn opstellen in schreef op de middelbare school. Eronder een surfer die een salto maakt. Ik heb nooit gesurfd en het schriftje heb ik niet meer, maar die zin heb ik altijd bij me gehouden. Ik zou het dus prima hebben gevonden om geen kinderen te krijgen als die keuze gebaseerd zou zijn op vrije wil. Ik zou het vreselijk vinden als die beslissing alleen maar zou zijn ingegeven door angst.
Gelukkig won mijn nieuwsgierigheid (en mijn liefde voor mijn man) het dus van de angst en ging ik op onderzoek uit. Stapje voor stapje, laag voor laag, zoals Pema Chödrön het zo prachtig uitdrukt: “…to move gently towards what scares us”.
Over hoe dat onderzoek precies verliep, vertel ik graag in een volgende blog. Maar nu ik aan de andere kant van het verhaal en aan de andere kant van de angst sta, kan ik teruggaan naar die vrouw op dat bankje in het park in New Orleans, een arm om haar heen slaan en zeggen: ‘Ik snap dat je angstig bent. Je mag bang zijn. En je hebt gelijk, als je dit avontuur aangaat, verandert je leven, verandert je relatie en zul je sommige nog onbewuste patronen doorgeven aan je kinderen. Maar je angst voor deze dingen laat me ook zien wat voor jou belangrijk is en dat er veel dingen zijn waar je oprecht om geeft: hoe dierbaar je relatie je is, hoe graag je je eigen leven wil leiden en jouw pad wil kiezen, hoe belangrijk je het vindt om een goede moeder te worden als je daarvoor zou gaan. Juist omdat je bang bent om deze dingen te verliezen, zul jij er als het hardst voor strijden om ze te behouden.’ En voor de zekerheid zou ik er ook nog achteraan fluisteren dat een bevalling geen traumatische horror-ervaring hoeft te zijn, maar ook een intense lichamelijke piekervaring waar je zelf herboren uitkomt.
Die vrouw op het bankje zou mij waarschijnlijk inderdaad verbijsterd hebben aangekeken als ik eraan toe had gevoegd: ‘Zo herboren, dat je besluit zwangerschapscoach en doula te worden.’ Ze zou het niet hebben begrepen, maar ze zou er op dat moment wel heel hard eentje hebben kunnen gebruiken.
