Waar ik niet zo goed in ben…

Laatst maakte ik voor de opleiding die ik volg een lijstje met ‘dingen waar ik niet zo goed in ben’: m’n huis netjes houden, m’n financiën op orde hebben, consistentie, voorspelbaarheid; oftewel orde, rust en regelmaat. En op tijd komen.

Ik ben nu eenmaal een grillig en chaotisch, creatief persoon, houd ik mezelf voor. Ik ben geen kabbelend beekje. Meer een geiser of een vulkaan. En misschien heb ik dat gewoon te omarmen.

Vanochtend hadden mijn man en ik - nadat ik de hele ochtend rustig aan gedaan / getreuzeld had met de kinderen en hij toen in 10 minuten iedereen klaar had - een gesprek over dat op tijd komen. Ik kom al mijn hele leven nét op tijd of soms nét een paar minuutjes te laat. Hij nooit. Sterker nog: hij komt niet op tijd - hij komt te vroeg. Te vroeg! Soms wel een uur! HOE DAN?!

"Hoe doe je dat dan, te vroeg komen?" vraag ik oprecht. Hij kijkt me geamuseerd en een tikkeltje bezorgd aan: “Wil je dit echt doen? Ik vrees dat ik wel wat open deuren ga intrappen…”

“Breng het”, zeg ik terwijl ik - nog in m’n pyjama - yoghurt, fruit en noten in een bakje doe, “want na 42 jaar weet ik blijkbaar nog steeds niet hoe dit moet.”

“Okay. Om kwart voor zeven gaat de wekker. Je kan best even snoozen tot 7.00u, of thee drinken, maar daarna moet je echt dingen gaan doen. En blijven doen. Tot ze af zijn.” 

Ik krijg een gratis mini-cursus inclusief stappenplan:

1. Eerst aankleden…tot je helemaal aangekleed bent. 
2. Dan eten… tot je helemaal klaar bent met eten. 
3. Dan je tas inpakken… tot die klaar hangt bij de deur.

Dingen afmaken… denk ik. Dat mag ook wel op mijn lijstje…

“Wat denk je dat er bij mij onder zit, dat ik dit allemaal niet doe?”

Weer aarzelt hij om te antwoorden. 

“Breng me je psychologie van de koude grond!”, moedig ik hem aan. 

“Ik beloof dat ik niet boos word”, voeg ik er met een grijns aan toe.

“Omdat je verslaafd bent aan de rush van het haasten”, zegt hij.

Touché. Hij heeft gewoon gelijk. Ik neem nog een hap van mijn ontbijt. En ik denk aan mijn lijstje. Ik associeer ‘orde, rust en regelmaat’ met saaiheid. En dat wil ik niet zijn. En dus creëer ik onbewust een quasi-spannend avontuur van op nét op tijd komen - om adrenaline en excitement te voelen. 

“Grappig dat je dat zegt, want toevallig heb ik laatst een lijstje gemaakt voor m’n opleiding…” Al kauwend sta ik op om het lijstje te pakken. Mijn schaaltje is pas half leeg.

“Wacht” zegt hij. Ben je klaar met eten dan? ‘Punt 2: eten tot je helemaal klaar bent met eten’.”

“Je wil er een interessant project van maken, maar het gebeurt gewoon nu.”

We barsten allebei in lachen uit. Ik had de ironie ervan werkelijk niet door. 

“Maar mijn spontaniteit dan?” roep ik uit, “Dit is gewoon hoe ik ben!” 

“Eten tot je klaar bent met eten is supersaai. Maar te vroeg komen gaat je een rust en een vrijheid geven die je je niet kunt voorstellen.” 

Ik denk dat hij gelijk heeft. Ik kan blijven volhouden dat orde, rust en regelmaat nu eenmaal niet in mijn aard zitten. Maar als ik bedenk wat ik mijn dochter en mijn zoontje gun, dan is het niet de rush van het haasten, maar de rust van het te vroeg komen.

Het is dus tijd om dit te veranderen. Hoe saai het eerst ook lijkt.

Welk patroon in jezelf denk jij nooit te kunnen veranderen? Omdat het ‘nu eenmaal is wie je bent’? Deel het met me en zend een mail monique@schoolvoorvrouwenkracht.nl En wie weet waar we aan het einde van 2025 staan. Kom ik misschien wel overal te vroeg…en jij?