Tussen winterrust en lentevuur: Hoe vind jij jouw groeiplek?

Ben jij – net als ik – gevoelig voor de wisseling van seizoenen?
Dan kan deze periode voelen als gas geven en dan weer op de rem trappen…

De lente lonkt: kom naar buiten! De winter roept: doe nog maar even rustig aan.

De zon schijnt, de energetische lente hangt in de lucht, en iets in mij roept: GOOOOO TIME!!!
Bij mij uit zich dat in een golf van enthousiasme over nieuwe plannen voor de School voor Vrouwenkracht. Het liefst zou ik er meteen keihard voor gaan.

Maar… het is nog maar februari. De vijvers zijn bevroren. De eendjes waggelen over het ijs op zoek naar hun wak. Het is nog winter.
‘s Ochtends wil ik me nog even diep in de dekens verstoppen, terwijl een andere stem schreeuwt: ‘Opstaan! Tijd om te gaan! Als je die mooie plannen wil realiseren, moet je er nú voor werken. LET’S GO!’

En tegelijk… bevriest er iets in mij. Mijn project voelt ineens heel ver weg. Het is nog te vroeg.
Waar was ik ook alweer zo enthousiast over? Hoe krijg ik dit ooit van de grond?

Herken jij dat? Die ‘discussie’ tussen de lente en de winter in jezelf?
Tussen rennen om dingen voor elkaar te krijgen en het gevoel dat het nog mag rijpen?

Het lastige is dat we ons daar vaak schuldig over voelen.
Schuldig als we niet hard genoeg gaan.
Uitgeput als we onze behoefte aan rust negeren.

Maar als we naar de natuur kijken, is dit nog niet de tijd om keihard te gaan rennen. Een zaadje dat de winter heeft overleefd, schiet niet meteen omhoog. Het heeft een fijne plek nodig om te ontkiemen.

🌱 Stap 1: Je ‘niche’ vinden
Een ‘niche’ betekent oorspronkelijk ‘nest’ en is botanische taal voor een fijn plekje om te groeien. Voor een zaadje betekent dat: genoeg licht, warmte en voeding.
Voor jou betekent dat: een omgeving waarin jij, jouw talent, project of idee zich fijn voelt en gevoed wordt.

Voor mij is dat bijvoorbeeld het strand. Het licht en het ruisen van de golven laten mijn inspiratie stromen. Of mijn schrijfgroep op dinsdag, waar ik ideeën veilig kan laten rijpen.
Of alles uitwerken op grote vellen papier en gekleurde stiften, zodat alles letterlijk in beweging komt. Ook gedijen mijn projecten in een ‘klankbad’, als ik letterlijk voor ze zing.

Het herinnert me aan het jaar dat ik een vooropleiding voor de theaterschool deed. De groep was vol onderlinge jaloezie en concurrentie. Ik blokkeerde en raakte mezelf kwijt.
Het jaar erna zat ik op een andere opleiding waar ieders talent werd gezien en gevoed. Ik durfde risico’s te nemen, plezier te maken, écht te spelen. Ik bloeide op.

Anders dan we graag willen geloven in onze individualistische samenleving: omgeving doet ertoe! En dat is tegelijkertijd de sleutel. Je hoeft het niet allemaal uit jezelf te halen. Je mag je laten voeden. Zoek een omgeving waarin jij kunt groeien.

Dus als jij – of je talent, je project, je droom – een zaadje was…
Waar zou je haar dan planten?